Прочетен: 856 Коментари: 0 Гласове:
Последна промяна: 04.11.2015 14:40
Figen SARIYE
Гладни и голи,колко утрини така,
се измъкнаха през прозореца ми?...
Разрушавайки покрива на сърцето ми,
колко есени слязоха с шум и трясък?...
Всичко тича напред назад ,
с бесен порив към синевата ...
А моето пурпурно небе,
гори до сива пепел неспирно!...
Отвори подслона на сърцето ми--
знанието, нека промени водата :
сардините да не позеленеят
и горките птици да не умрат...